થોડા દિવસો પહેલા જ હું મારા પરિવાર સાથે કાઠીયાવાડ ના એક મંદિરે દર્શન કરવા ગયો હતો.
દર્શન કરીને અમારે જલ્દી નીકળી જવાનું હતું. ગાડી ચાલુ કરી નીકળતા હતા અને વોટર કુલર જોઇને મારા પત્ની એ કહ્યું “આ બોટલ તો ભરીલો, રસ્તા માં તરસ લાગે તો ?” હું ખાલી બોટલ લઇ વોટર કુલર તરફ ગયો. બોટલ ભરી નીકળતો હતો ત્યાંજ એક અતિ વૃદ્ધ ઘરડા માજી કચરો વળતા હતા. તેમને મને કહ્યું “બીજો શીશો જોવે છે ?” મેં આદર સાથે ના પાડી “ના માજી આટલું પાણી તો બહુ થઇ ગયું” તેમને આગ્રહ ચાલુ રાખ્યો “શીશો જોઈતો હોય તો આપું, મારી જોડે પડ્યો છે ” કચરો વળતા એ ઘરડા માજી નું વાત્સલ્ય મને સ્પર્શી ગયું. આટલી ઉમરે પણ તેઓ મંદિર ની સેવા કરી રહ્યા હતા. તેમના વસ્ત્રો તેમની ગરીબાઈ ની ચાડી ખાતા હતા. મને દયા આવી. થોડા રૂપિયા પાકીટ માં થી કાઢી મેં તેમને ધર્યા તો માજી બોલ્યા “ના ભૈ, હું કોઈના રૂપિયા લેતી નથી, તમે આ રૂપિયા ઠાકોરજી ને ધરાવી દો” મેં ખુબ આગ્રહ કર્યો ત્યારે માંડ માંડ તેમને રૂપિયા લીધા અને બોલ્યા “સારું, હું જ ઠાકોરજી ને ધરાવી દઈશ”
કેટલી કર્મઠતા !!!! કેટલી ખુમારી !!! કેટલું વાત્સલ્ય !!!!
આવા સ્વયં સેવકો ના દર્શન રોજ થાય છે તેથી જ કદાચ ઠાકોરજી ના ચહેરા પર હંમેશા સ્મિત હોય છે, નઈ!!!
[લેખ માં બતાવેલો ફોટો તે માજી નો નથી. આ ફોટો તો મેં ઈન્ટરનેટ પર થી લીધો છે પણ જો થોડા જાડા ચશ્માં પહેરાવીએ તો આ માજી પણ લગભગ લેખ ના નાયિકા માજી જેવાજ લાગે]
Dhirajbhai..
Ankho bhijaai aavi ane maaji na shabdo j sambhlaayaa tem laahyu…tamaru dhyaan temna taraf gayu ane..bottle lidhi paisa aapya tepan saru..ghana to dhutkaari de..
aapno blog sunder chhe.Naam mujab dhiraj…
Try writing a book Sir. It would be a masterpiece of linguistics.
Really insuperable!
Su saaheb, dunia badlai gai, tame e na e rahya, tension na lesho, tamara koi fan page kholvama nahin aave.